„Oto faun, niespotykanej brzydoty, który poczuł ukłucie strzał Miłości i w swej nieokrzesanej i zawstydzającej mowie usiłuje oczarować szczupłą młodą nimfę, która siedzi na jego kolanie. Ona waha się i odmawia ładną kobiecą modłą, ale nie wstaje i nie ucieka, być może zostanie zdobyta”. Tak William Walton opisuje rzeźbę w swojej „Galerii rzeźby” (Gallery of Sculpture), tom 1 z 1887 r.
Satyr, budzący grozę dręczyciel nimf, jest zawsze obecnym i niezbędnym elementem poezji pastoralnej, podczas gdy przedstawienie nimf pozwalało również na wtrącenie eleganckich dyskusji o miłości i czystości, które były popularne we współczesnych kontekstach. W średniowiecznych, renesansowych i barokowych alegorycznych przedstawieniach, satyry i zwierzęta parzystokopytne czyhające na niewinne nimfy w lesie były niezwykle popularne, co spowodowało, że satyry i kozły tradycyjnie uosabiały pożądanie, stąd inne nazwy rzeźby - „Lubieżność i niewinność”, „Pokusa”, „Perswazja”, „Namowy”, oraz „Satyr i Nimfa”. Grupa z białego marmuru z satyrem trzymającym młodą nimfę na kolanach, smiejąc się i mocno chwytając ją za biodro, jakby zapraszając do udziału w bachanaliach, została wystawiona po raz pierwszy na Salonie paryskim w 1881 roku. Artysta podpisał swoje dzieło - Cyp. Godebski. Rzeźbę nabył później żydowski bankier z Warszawy Leon Feliks Goldstand (1871–1926), który ofiarował ją warszawskiemu Towarzystwu Zachęty Sztuk Pięknych w 1904 r. W 1940 r. grupa rzeźbiarska została przeniesiona do obecnej lokalizacji w Muzeum Narodowym w Warszawie.
marmur, 1881, 114 × 70 × 64 cm, numer inwentarzowy MN 158428, eksponowana w Galerii sztuki XIX wieku, Muzeum Narodowe w Warszawie (MNW)
Comments are closed.
|
O bloguArtinpl jest indywidualnym projektem edukacyjnym szerzącym wiedzę o dziełach sztuki obecnie i dawniej w Polsce. |